Grupa Rekonstrukcji Historycznej 7 pułku piechoty xw

Bitwa pod Poniecem była fragmentem kampanii jesiennej prowadzonej przez króla szwedzkiego Karola XII. Jego wojska ścigały wojska saskie pod dowództwem generała Johanna Matthiasa von der Schulenburga aż spod Warszawy. Trasa pościgu wojsk szwedzkich za saskimi prowadziła przez Kalisz, Raszków, Kobylin, Jutrosin, Krobię. W późnych godzinach popołudniowych 8 listopada 1704 r. Sasi, którzy właśnie minęli Poniec, zauważyli zbliżającą się pogoń szwedzką. Generał Schulenburg, zdając sobie sprawę, że nie ujdzie pogoni, zdecydował się na bitwę. Ocenił wojska nieprzyjacielskie na około 7000 kawalerii. Rozkazał zająć opłotki i lasek wsi Janiszewo. Ustawił swoich żołnierzy w dwie linie. Pierwsza składała się z 8 batalionów i była oparta prawym skrzydłem o wieś Janiszewo, a drugaga była złożona z 4 batalionów. Po obu skrzydłach drugiej linii stała kawaleria saska, natomiast między liniami ustawiono 9 dział. Generał Schulenburg namawiał swoich żołnierzy do wytrwania na miejscu. Przez cały czas wydawał rozkazy, aby celować w łby koni i celnie strzelać. Karol XII z jazdą szwedzką ruszył ku szykowi bojowemu Sasów. Wybrał sobie za cel przede wszystkim wolne miejsca między piechota, a konnicą saską. Po pierwszym ataku wprawił w nieład dwa saskie bataliony. Przez chwilę wydawało się, że Szwedzi zwyciężą. W tej sytuacji prawdziwą postawę bohaterskiego dowódcy okazał Schulenburg. Ranny w rękę doprowadził do uformowania szyku bojowego. Żołnierze, widząc bohaterską postawę dowódcy, uderzyli na nieprzyjaciół ze zdwojoną siłą. Szwedzi zostali zmuszeni do wycofania się za rów. Generał Schulenburg, przytomnie korzystając z chwili zwycięstwa, cofnął piechotę, ustawiając ją w podłużny czworobok. Tył opierał się o lasek, a z przodu o głęboka rzekę. Artyleria stanęła po obydwu skrzydłach bocznych przez cały czas strzelając do jeszcze uciekających Szwedów. Bitwa była coraz bardziej zacięta, lecz atak szwedzki został powstrzymany głębokim rowem oraz salwą pierwszej i drugiej linii strzelającej nad głowami towarzyszy. Atak został odparty.
Nieliczni tylko Szwedzi przedarli się do saskiego czworoboku, gdzie też zginęli. Szwedzi ponawiali jeszcze ataki, ale z coraz słabszą silą. Wreszcie Karol XII zmuszony był opuścić pole bitwy i wycofać się pod Poniec. Zostawił rannych i poległych. Schulenburg ocenił straty szwedzkie na 1500 ludzi, lecz Karol przyznał się tylko do 289 - zabitych i rannych. Możliwe, że nie chciał przyjąć do wiadomości rozmiarów klęski. Z obliczeń Schulenburga wynika, że stracił on 489 ludzi. Mógł jednak po zaprzestaniu pościgu szwedzkiego przejść bezpiecznie pobliską granicę ze Śląskiem i udać się w kierunku Góry. Jednak Wielkopolska, w tym i Poniec, na pewien czas znalazła się w rękach Szwedów. Bitwa była więc faktycznie nierozstrzygnięta. Co prawda Karol XII został po niej niekwestionowanym panem Wielkopolski, ale jednocześnie Schulenburg ocalił swoje oddziały.
Współcześnie na polu bitwy w trójkącie między Poniecem, Janiszewem i Waszkowem próżno szukać śladów bitwy. Nie upamiętnia jej żaden pomnik ani tablica. Pamięć przetrwała jednak w miejscowej tradycji. Niewielkie
wzniesienie przy drodze Janiszewo - Poniec jest nazywane przez miejscową ludność „szwedzką mogiłą”. Rzekomo kryje ona szczątki żołnierzy poległych w bitwie. Na wzniesieniu stoi krzyż, do którego została przybita niewielka tabliczka z datą bitwy oraz wizerunkami flagi polskiej i szwedzkiej.

Inny opis bitwy

Wiele miejsc nieznacznych w W.X. Poznańskiem ma historyczną sławę, lubo mieszkańcy ich zaledwie wiedzą, co na ziemi po której chodzą nie tak dawnemi czasy się działo. W r. 1704 uchodził August II, pozbawiony tronu przed ścigającymi go Szwedami z okolic Warszawy do Krakowa, chcąc tam ściągnąć wszystkie korpusy swoje. W Wielkopolsce stał z oddziałami piechoty saskiej jenerał Szulenburg, mający za królem wzdłuż szląskiej granicy do dawnej stolicy pospieszyć. Posłuszny rozkazowi Monarchy szedł w zaleconym sobie kierunku, gdy nagle pod Poniecem 7 list. 1704 zaszedł mu drogę ścigający Augusta Karol XII: Było około godziny 4-tej po południu, gdy pierwsze kolumny saskie spostrzeżono - jenerałowie szwedzcy radzili, aby król pozwolił wypocząć znużonym żołnierzom i koniom i dawszy się żebrać wszystkim oddziałom, nazajutrz dopiero uderzyć na nieprzyjaciela. Lecz Karol uniesiony żywością wrodzoną natychmiast chciał uderzyć, lubo Szulenbnrg z talentu wodza był znany powszechnie i mocne zajmował stanowisko.
Wojsko jego formowało czworobok, którego boki zasłaniały działa. Pierwszy szereg żołnierzy przykląkł na jedno kolano, z spuszczoną bronią, drugi i trzeci gotowe do strzału. Prawe skrzydło opierało się o miasteczko Poniec, lewe o bagnu nieprzebyte: przed linią była sadzawka szeroka, a za nią ustawione wozy z armatami. Tak mocne stanowisko nie zastraszyło młodego wojownika. Dano znak do ataku: przy pierwszem natarciu jazdy pierzchły 4 szwadrony dragonów szwedzkich i piechota, której przewodził sam Szulenburg. pięć razy przymusiła szwedów do odwrotu. Rozgniewany Karol nowe roty prowadził na nieprzyjaciela, lecz ogień ciągły pomieszał jego szyki i znaglił do odwrotu. Czekano drugiego dnia. Noc ciemna sprzyjała sasom i niepomiarkowani poszli przez Poniec i udali się ku Gurau; późno dowiedziano się o ich odwrocie, wysłano za nimi pogoń, lecz Szulenburg umiał ze wszystkiego korzystać i łudzić Szwedów. Gęsty las ciągnął się aż do brzegów Odry i zasłaniał miejsce, gdzie się zamyślał przeprawić, przez tę rzekę; obsadził go Szulenburg małemi oddziałami, które wstrzymywały nieprzyjaciela, dopóki nie sporządzono kilka tratew do przeprawy i lubo stracił przytem 8 armat i nieco ludzi; odwrót jego więcej mu przyniósł sławy, niż nierozmyślny napad Karolowi zaszczytu.''

Adam Zwoiński · Post by **Adam Zwoiński** » Tue Oct 26, 2010 5:23 pm

Najnowszy rysunek Richarda Delingpole, rekonstruktora z UK

Uploaded with ImageShack.us

yourdomain.com

Grupa Rekonstrukcji Historycznej 7 pułku piechoty xw

Koźle 2010

Polski muszkieter podczas walki 1702-1706

Rysunek

Who is online