Maciej Kosycarz w Bibliotece Społecznej/29.09.2011

[Fordor]

Spotkanie trwało ok. 2 godz., minęło szybko w dobrym towarzystwie – wśród ludzi interesujących się Gdańskiem, co pozwoliło na nawiązanie nici porozumienia między Maciejem Kosycarzem i nami. I po cichu liczę, że będzie okazja do następnej wizyty, podczas której nie zabraknie czasu na zaprezentowanie cyklu albumów „Fot. Kosycarz. Niezwykłe i zwykłe zdjęcia” (szykuje się nowa publikacja, która jest w trakcie przygotowywania) i zdobycie autografu. Chętnie zmierzylibyśmy się też ponownie z rozpoznawaniem obiektów na gdańskich Stogów, z czym były kłopoty:).
Bohater swą opowieść o ciekawej karierze zawodowej połączył z prezentacją zdjęć fotoreporterów – Zbigniewa (ojca) i (swoich) Macieja Kosycarzów pochodzących z okresu od r. 1942-3 do czasów współczesnych. Była to faktycznie fotohistoria gdańska (nie licząc zdjęcia z podoświęcimskich Kęt), która przypominała wydarzenia i te tragiczne, i doniosłe, jak i zabawne, zawsze z jakąś nutkę czegoś extra – co przykuwało uwagę. Tu warto dodać – Maciej nie przekracza w swoich fotografiach tej granicy, która ustawiałaby go w charakterze paparazziego. To ważna zaleta. Ponadto zwraca uwagę na przestrzeganie praw autorskich i własności intelektualnej, nieprzekłamywanie rzeczywistości, autentyczność dokumentacyjną (bez fotomontażu, nadmiernego retuszu, ulandrynkowania w photoshopie).
Spotkanie było też opowieścią o rodzinie, swoich początkach fotografowania w wieku 6 lat rozpoczętego od opublikowania fotografii aktora Stanisława Michalskiego przebranego za ułana i siedzącego na koniku drewnianym podczas meczu dziennikarze kontra aktorzy.
Przeliczam szybciutko w myślach, tak, to już mija blisko 70 lat utrwalania wydarzeń przez znaną fotoreporterską rodzinę – to robi wrażenie. Powodzenia!
Jedno zdanie Macieja szczególnie przypadło wszystkim do gustu, a brzmiało – Stogi są najpiękniejszą plażą w Gdańsku.
Dorota Kaczmarek