Wieczór poetki Teresy Zajewskiej w Bibliotece Społecznej

[Fordor]

Naznaczeni wiecznością
Czternastego czerwca br., w Bibliotece Społecznej odbyło się kolejne spotkanie poetyckie z Teresą Zajewską – poetką, która zainteresowała się Biblioteką Społeczną od początku jej istnienia. I od samego początku sprzyja tej inicjatywie. Wspiera również nas, swoich czytelników, poetyckim słowem. Podczas przedwczorajszego wieczoru wysłuchaliśmy wierszy z najnowszego tomiku Teresy Zajewskiej pt. „Naznaczeni wiecznością” czytanych przez autorkę oraz gimnazjalistkę Vicky. Mogliśmy również wspólnie pośpiewać niektóre utwory („Podaj mi rękę”, „Uśmiechnij się”…) dzięki Elżbiecie Ciszewskiej, która przygotowała oprawę muzyczną, akompaniowała na mandolinie i śpiewała.
Podczas spotkania panowała dobra atmosfera – skupienia, słuchania i sprzyjająca rozmowie…

Zamieszczam tekst powitania jako dodatkową zachętę do odczytywania wierszy poetki:
Słowa – jak zbudować z nich kościec pozwalający tworzyć, jak używać mowy – by umiała wyrazić odczucia, by budowała pomost, docierała do odbiorcy. Z tą materią Teresa Zajewska boryka się od lat – robiąc to z wyczuciem, umiejętnie. Tworzy wiersze, wiersze rymowane – cyzeluje je, buduje z nich obraz swojego życia, snuje osobiste refleksje, porusza różnorodną tematykę. Jest nią pejzaż stron, z którymi zetknęła się w swoim życiu; rodzina, liryzm uczuć, i tak nieobojętny nikomu problem przemijania i sensu życia.
Jeśli chodzi o tę ostatnią sprawę można spotkać pogląd traktujący istnienie ludzkie jako „śmiertelną chorobę przenoszoną drogą płciową” – co w pewnym sensie deprecjonuje jednostkę ludzką już na starcie, pozbawia treści i harmonii, odbiera sens – chociaż z drugiej strony przygotowuje do nieuchronności śmierci.
W tym miejscu chciałabym przytoczyć fragment wiersza „Zaduma” – tomik „Wieczorna pieśń” z 2010 r.:
…Życie ludzkie pajęczynką,
Życie ludzkie mgnieniem tylko,
Tak krótkie jak lot motyla,
Życie ludzkie, jedna chwila.

Dzisiaj żyjesz, jutro, kto wie,
Będziesz tu, czy też już w grobie,
Nasza ojczyzna daleka,
Na strudzone życie czeka.”
W wierszu istnienie ludzkie jest porównane do pajęczynki, którą w każdej chwili można przerwać, a czas trwania do lotu motyla. Jest potraktowane jako mało znacząca igraszka losu. Nie jest to zbyt radosna konkluzja. Niemniej w wielu innych utworach autorka afirmuje życie mimo nieudanych czasami działań, nieszczęść, borykania się z przeciwnościami losu. Wszak istnieniu można nadać treść, a życie potraktować jako niepowtarzalną szansę dla każdego z nas. Tak odbieram fragment wiersza „Kuzynowi” z tomiku „Jesienne nastroje” z 2007 r.:
…Trudno się z tym zgodzić, trudno nie buntować,
Że tak szybko mija trwanie tu, na ziemi,
Nikt nie wygrał walki z chorobą i śmiercią,
Jesteśmy jak ptaki przelotne w przestrzeni.

Mimo wszystko jednak życie jest bezcenne,
Jest to dar największy i raz tylko dany,
Siejmy w koło miłość, wiarę i nadzieję,
Bo my właśnie jesteśmy ci jedni, wybrani.”
Zaintrygował mnie tytuł najnowszego w dorobku autorki tomiku pt. „Naznaczeni wiecznością”. Nie znając zawartości zastanawiam się – jak go odczytać. Kto jest naznaczony i w jaki sposób?
Czy zgodnie z religią naznaczeni jesteśmy z góry życiem pozagrobowym
a może naznaczeni życiem, którego okres trwania jest na tyle długi, aby wypełnić go sensem,
a może naznaczonymi są osoby, które przejdą do wieczności, bo taka jest ich rola?
Zobaczymy. Całkiem możliwe, że po Wieczorze postawimy całkiem inne pytania, bo taka jest rola poezji – pobudzać wyobraźnię, rozpalać ciekawość, stawiać kwestie, na które nie zawsze pada jednoznaczna odpowiedź.
Dorota Kaczmarek

Biblioteka Społeczna też dzieli się słowem – drukowanym i internetowym. Dzięki akcji zbiórki publicznej udostępniamy książki po symbolicznej kwocie. Usłyszałam wczoraj takie słowa - pan kupił książeczki dla najmłodszych i powiedział: Dobrze, że państwo tu jesteście, dzięki wam stać mnie na kupno książek dla dziecka, a także sam zaczynam czytać.