Gabriela Szubstarska - twórczość

[Fordor]

studium gestu

nie odezwał się
wystarczyło mu
przedsłowne wzruszenie

mistrzowskim ruchem
na oczach milczącego tłumu
cisnął kamieniem

kamień nie wydał głosu
kamień rzucił cień


jeszcze

nie jestem abstrakcją
mam żywą skórę

nie odwracam twarzy
gdy dotyka mnie promień słońca
przenika wiatr
lubię słowa
pąki nabrzmiałe zapowiedzią
rzeki płynące pod dnem

z kartek pełnych niezapisań
wskrzeszam żurawie
trzymam ramionami ziemię

każde miejsce
to tutaj


Z cyklu : Impresje morskie

*
stopnie
schodziły aż do wody
wiatr uderzył mnie w twarz
zakneblował słowa
rozlał na języku słoną gorycz
nie dało się iść

z nagła oszalałe morze
zniewalając brzeg
wdarło się na schody
czułam na stopach

dotyk
widziałam

nie było Afrodyty
z piany wyłaniał się
strach

[Fordor]

"Anioł II"

popatrz na swoje skrzydła biedaku
zupełnie zatraciłeś instynkt
nie wiedziałeś
że w żaden sposób suchą stopą
skoro nie ma mostów

nie pocieszam
trzeba cię zwyczajnie przystosować
pilnować mnie miałeś

chodź
dam ci parę lotek
chowałam je dla siebie

na potem

"Park II"

uciekły wiewiórki
zostały nastroszone wróble
i wieszcz ociekający deszczem
nie chcę do parku

z dachu altanki ścieka woda
kap kap
nie słychać Mozarta
ożył jedynie wodospad
szum mnie nie przekona

nie chcę po parku
pałacowe rynny wszczęły lament
że zamęt czynią strącone liście
a w alejkach same kałuże

nie mów dłużej o mosiężnym wężu
pełzającym w trawie
i że prawie nie wieje
nie kuś mnie zmierzchem

i jeszcze tylko nie strasz
że stróż zamyka bramę

Gabriela Szubstarska

[Fordor]

kolory

w różnym stopniu nasycone światłem
czekają cierpliwie
aż zechce po nie sięgnąć
istnieje tylko jeden warunek
musi zaczynać się w wiosennym ogrodzie

zakłada jedwabne rękawiczki
i kapelusz z błękitną wstążką
lustro nie jest potrzebne

z nieistniejącej filiżanki
wypija łyk jaśminowej herbaty
uśmiecha się do kogoś
gawędzi z rudym kotem
zlicza rozsypane na ścieżce
słoneczne plamy i dziecięcy śmiech

nigdy
nie rozmawia o szczęściu

warunek

nie ma go
zabrał ze sobą pamięć
zostały poszczególne słowa
przyklejone do ścian
ukruszony gzyms
i schody na których
nigdy nie mieszkał
jest kurz
podrywa się radośnie
kiedy otwieram drzwi
pająki chowają się po kątach
nie lubią rozmawiać

czasem brzoza
wystukuje na rdzawym parapecie
jego historię
ale tylko wtedy
gdy wieje północny wiatr

***

dopiero dwa kroki stąd
zaczyna się cień
zimne nieruchome oczy
i bezsilność

wszystko jest jeszcze możliwe
małe wniebowstąpienia
przyjaźń z polną myszą
nieśmiałe popisy wiosny

czasem złe duchy
mają wolne

Gabriela Szubstarska

[Fordor]

Wieczór poetycki Gabrieli Szubstarskiej_12.12.2013
Imieniny miesiąca przyniosły nam długo oczekiwaną wizytę. Poezja przywędrowała do Biblioteki Społecznej ucieleśniwszy się w dwie przemiłe osoby. Gabriela Szubstarska zawitała do nas w towarzystwie Piotra Szczepańskiego, aby w przekrojowy sposób zaprezentować swoją twórczość oraz najnowszy tomik pt. „Jednostronnie”.
Z niego pochodzą oba niżej zacytowane wiersze. Cechami twórczości poetki są: umiejętność wyrażania nastroju w lapidarny, sugestywny sposób oraz tworzenie całej otoczki nowych znaczeń, zachęta do szukania dopowiedzeń, cyzelowanie słowa. Nie dziwi więc fakt, że autorka została uhonorowana medalem "Laur Twórczości Literackiej" przyznawanym przez Kapitułę Stowarzyszenia Absolwentów Uniwersytetu Gdańskiego (w kategorii poezja). Serdecznie gratulujemy!
Piotr Szczepański wystąpił w roli cicerone i opowiadał m.in. o wspólnych podróżach i przeżyciach artystycznych.

w ogrodzie

zjawiłeś mi się
nagle taki realny
miałeś stopy uwalane ziemią
czułam zapach skoszonej trawy

nie wiedziałam że może zrobić się
ciasno od słów

jaka jesień
to ze wzruszenia
poczerwieniały drzewa

szarość

żywi się światłem
nasycona zamienia się w czerń
niesie senne półtrwanie
bawi się dobieraniem znaczeń do
życie
nieodwracalność
sens

Gabriela Szubstarska