POLACY ZE WSCHODU - WYBITNI MYŚLICIELE
Moderators: Anonymous, jan, Moderatorzy
Wybacz Macieju, plączę się, inteligencji mi nie staje, pamięci i wiedzy też.
Kapituluję, niegodny robak, przed prawdziwym polskim patriotą.
Kapituluję, niegodny robak, przed prawdziwym polskim patriotą.
jan urbanik
Moje poglądy nie są jedynie słuszne, są za to moje jedyne.
Nie zależą one od koniunktury, a od stanu mojej świadomości.
Nie piszę wszystkiego, co wiem - piszę to, co uznaję za stosowne.
Moje poglądy nie są jedynie słuszne, są za to moje jedyne.
Nie zależą one od koniunktury, a od stanu mojej świadomości.
Nie piszę wszystkiego, co wiem - piszę to, co uznaję za stosowne.
mg_gdynia wrote:
1. Nigdzie żadnej "naszości" nie podkreślałem -
- trzeba czytać to, co się pisze,
a nie własne uprzedzenia.
2. PS. Ziemia Czerwieńska to dzisiejsza Chełmsko-Przemysko-Rzeszowska
(pierwotnie polska, potem zajęta i kolonizowana przez Ruś Halicką).
A jednak :) porównaj 2 do 1 (oraz do poprzednich postów)! Czytający zobaczy!
Pytanie numer 1:
jakie ludy i w jakim wieku zajęły i kolonizowały Ziemie Czerwieńska (czy to była na pewno ta ziemia której nazwa pojawiła się o wiele później ;) - patrz niżej ;) ??? No i rozumiem ze to "zajecia i kolonizowanie" :) usprawiedliwia... odwetowe zajecie i kolonizowanie :) samej Rusi Halickiej :). Taki naturalny odwet za minus pierwszy rozbiór dany przez Boga ziemi Polskiej :).
mg_gdynia wrote:
3. Nazwa Ruś Czerwona w istocie pojawiła się późno, dla odróżnienia
od Rusi Czarnej (Grodzieńsko-Nowogródeckiej) i Białej
(Mińsko-Połocko-Witebsko-Mohylewskiej)
w Wielkim Księstwie Litewskim.
No tak "w istocie" :). Co to za istota ;) ? Według imiarek patriotyczny number N:)? "Fakt dokonany"?
No i jak mogla się pojawić PÓŹNIEJ, jak te Ziemi były zabrane o wiele wcześniej ludem ościennym :) (nie mowie Rusami bo pojawiły się może tez PÓŹNIEJ jedynie w WKW :) ). No i co za cud: nazwa Rus pojawia dopiero się dopiero w WKW :)... Do tego czasu nieszczęśnicy nie mieli ani imienia, ani ziemi ;)...
Pytanie numer 2: jaka była różnica pomiędzy "polakami" i "ościennymi ludźmi" :) bez nazwy :) w czasie wspomnianego zabrania-odebrania terenów :) co według mg_gdynia o wiele później :) stały się nazywać Rusią Czerwieńska...
Reasumując: wniosek ten sam: TO BYŁO NASZE, odebraliśmy SWOJE :)...
nie ma podpisu :)
HENRYK ŻYCZYŃSKI (1890-1940).
Urodził się w miejscowości Husiatyn nad rzeką Zbrucz (Ruś Czerwona czyli Ruś Halicka -
- ziemia I Rzeczpospolitej Polskiej, zajęta przez Austrię w I rozbiorze Polski [1772]).
W roku 1910 ukończył gimnazjum w Brzeżanach, zaś w 1914 r. - filozofię i historię
literatury polskiej na Uniwersytecie Lwowskim (im. Jana Kazimierza).
W 1916 roku uzyskał doktorat z historii literatury polskiej na Uniw. Lwowskim.
W latach 1918-1920 nauczał w gimnazjum polskim w miejscowości Orłowa
koło Karwin na Zaolziu (Śląsk Cieszyński), zaś w latach 1920-1927 -
- w Gimnazjum im. A. Osuchowskiego w samym Cieszynie.
Współpracownik "Dziennika Cieszyńskiego", redaktor naczelny
"Miesięcznika Pedagogicznego" (Cieszyn 1921-1927).
W latach 1927-1939 pracownik Katedry Historii Literatury
Staropolskiej Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego
(jako zastępca Wiktora Hahna [1871-1959]).
W 1928 r. habilitował się z historii literatury polskiej
na Uniwersytecie Poznańskim.
Od roku 1929 profesor nadzwyczajny, a od 1937 -
- prof. zwyczajny KUL.
W latach 1934-1938 dziekan Wydziału Nauk
Humanistycznych KUL.
Współpracownik Komisji Filologicznej
Polskiej Akademii Umiejętności (PAU),
członek Towarzystwa Naukowego we
Lwowie, Towarzystwa Naukowego KUL,
Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Lublinie.
We wrześniu 1939 roku, jako oficer rezerwy,
wzięty do niewoli przez Niemców (hitlerowców),
przekazany przez nich Sowietom (żydo-bolszewikom),
a następnie zamordowany przez tych ostatnich w Katyniu.
OPRACOWANIA KRYTYCZNE:
- Maurycy Mochnacki, "O literaturze polskiej w wieku XIX" (1923);
- Adam Mickiewicz, "Pisma estetyczno-krytyczne" (1924);
- Antoni Edward Odyniec, "Listy z podróży" (1937).
PRACE WŁASNE:
- Wzory metodyczno-krytycznego rozbioru literatury pięknej (1921);
- Teoria dramatu (1922);
- Z estetyki Mickiewicza (1923);
- Studia estetyczno-literackie (1924);
- Metodyka wypracowań pisemnych (1928);
- Problemy wersyfikacji polskiej (1934);
- Adam Mickiewicz (1936);
- Estetyka tragizmu (1937).
POŚMIERTNIE:
- Pisma I-III (1946-1947).
Urodził się w miejscowości Husiatyn nad rzeką Zbrucz (Ruś Czerwona czyli Ruś Halicka -
- ziemia I Rzeczpospolitej Polskiej, zajęta przez Austrię w I rozbiorze Polski [1772]).
W roku 1910 ukończył gimnazjum w Brzeżanach, zaś w 1914 r. - filozofię i historię
literatury polskiej na Uniwersytecie Lwowskim (im. Jana Kazimierza).
W 1916 roku uzyskał doktorat z historii literatury polskiej na Uniw. Lwowskim.
W latach 1918-1920 nauczał w gimnazjum polskim w miejscowości Orłowa
koło Karwin na Zaolziu (Śląsk Cieszyński), zaś w latach 1920-1927 -
- w Gimnazjum im. A. Osuchowskiego w samym Cieszynie.
Współpracownik "Dziennika Cieszyńskiego", redaktor naczelny
"Miesięcznika Pedagogicznego" (Cieszyn 1921-1927).
W latach 1927-1939 pracownik Katedry Historii Literatury
Staropolskiej Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego
(jako zastępca Wiktora Hahna [1871-1959]).
W 1928 r. habilitował się z historii literatury polskiej
na Uniwersytecie Poznańskim.
Od roku 1929 profesor nadzwyczajny, a od 1937 -
- prof. zwyczajny KUL.
W latach 1934-1938 dziekan Wydziału Nauk
Humanistycznych KUL.
Współpracownik Komisji Filologicznej
Polskiej Akademii Umiejętności (PAU),
członek Towarzystwa Naukowego we
Lwowie, Towarzystwa Naukowego KUL,
Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Lublinie.
We wrześniu 1939 roku, jako oficer rezerwy,
wzięty do niewoli przez Niemców (hitlerowców),
przekazany przez nich Sowietom (żydo-bolszewikom),
a następnie zamordowany przez tych ostatnich w Katyniu.
OPRACOWANIA KRYTYCZNE:
- Maurycy Mochnacki, "O literaturze polskiej w wieku XIX" (1923);
- Adam Mickiewicz, "Pisma estetyczno-krytyczne" (1924);
- Antoni Edward Odyniec, "Listy z podróży" (1937).
PRACE WŁASNE:
- Wzory metodyczno-krytycznego rozbioru literatury pięknej (1921);
- Teoria dramatu (1922);
- Z estetyki Mickiewicza (1923);
- Studia estetyczno-literackie (1924);
- Metodyka wypracowań pisemnych (1928);
- Problemy wersyfikacji polskiej (1934);
- Adam Mickiewicz (1936);
- Estetyka tragizmu (1937).
POŚMIERTNIE:
- Pisma I-III (1946-1947).
Zupełnie przypadkiem poznałem syna prof. Życzyńskiego,
mieszkał w Gdyni, miał żonę aptekarkę, był lekarzem i indologiem.
Miał fantastyczną , wielojęzyczną bibliotekę indologiczną, większą od mojej.
Był świetnym prelegentem, najlepiej opowiadał o dzinizmie (dżajnizm),
bardzo interesującej religii indyjskiej, o której warto napisać więcej,
wiedział też wszystko o buddyzmie i wielu innych rzeczach.
Jako indolog miał partnera, trochę konkurenta, w prof. Tuczyńskim, też z Gdyni,
indologu i poloniście, uczniu Eugeniusza Słuszkiewicza.
Prof. Tuczyński oprócz indologii wiedział prawie wszystko o Kasprowiczu i Słowackim,
wspaniale recytował obu poetów i opowiadał pikantne historyjki.
I to by było na tyle.
Na Nowy Rok serdeczne życzenia dla Observera, ludzkie, zwyczajne.
Wszystkiego najlepszego Tobie i Twoim najbliższym!
Maciejowi życzenia składałem oko w oczy, nie powtarzam się, ale dożyczam:
Daj się lubić, Macieju, pozwól się szanować - już od Nowego Roku.
Ręczę Ci, że to ci dobrego samopoczucia nie popsuje, a nie będziesz uciążliwy.
Inteligentni ludzie potrafią tego dokonać. Wierzę w Ciebie.
mieszkał w Gdyni, miał żonę aptekarkę, był lekarzem i indologiem.
Miał fantastyczną , wielojęzyczną bibliotekę indologiczną, większą od mojej.
Był świetnym prelegentem, najlepiej opowiadał o dzinizmie (dżajnizm),
bardzo interesującej religii indyjskiej, o której warto napisać więcej,
wiedział też wszystko o buddyzmie i wielu innych rzeczach.
Jako indolog miał partnera, trochę konkurenta, w prof. Tuczyńskim, też z Gdyni,
indologu i poloniście, uczniu Eugeniusza Słuszkiewicza.
Prof. Tuczyński oprócz indologii wiedział prawie wszystko o Kasprowiczu i Słowackim,
wspaniale recytował obu poetów i opowiadał pikantne historyjki.
I to by było na tyle.
Na Nowy Rok serdeczne życzenia dla Observera, ludzkie, zwyczajne.
Wszystkiego najlepszego Tobie i Twoim najbliższym!
Maciejowi życzenia składałem oko w oczy, nie powtarzam się, ale dożyczam:
Daj się lubić, Macieju, pozwól się szanować - już od Nowego Roku.
Ręczę Ci, że to ci dobrego samopoczucia nie popsuje, a nie będziesz uciążliwy.
Inteligentni ludzie potrafią tego dokonać. Wierzę w Ciebie.
jan urbanik
Moje poglądy nie są jedynie słuszne, są za to moje jedyne.
Nie zależą one od koniunktury, a od stanu mojej świadomości.
Nie piszę wszystkiego, co wiem - piszę to, co uznaję za stosowne.
Moje poglądy nie są jedynie słuszne, są za to moje jedyne.
Nie zależą one od koniunktury, a od stanu mojej świadomości.
Nie piszę wszystkiego, co wiem - piszę to, co uznaję za stosowne.
jan wrote:
Na Nowy Rok serdeczne życzenia dla Observera, ludzkie, zwyczajne.
Wszystkiego najlepszego Tobie i Twoim najbliższym!
Odwracam :) Życzenia Noworoczne dla Ciebie, Janie, Rodziny, Stowarzyszenia,
Basi oraz Macieja.
Mam nadzieje ze ten rok będzie decydujący w pozytywnym znaczeniu
jeśli chodzi o wasza działalność, poświecenie i... istnienie...
nie ma podpisu :)
WITOLD KLINGER (1875-1962).
Urodził się w miejscowości Warowce (Podole - ziemia I Rzeczpospolitej Polskiej,
zajęta przez Cesarstwo Rosyjskie w II rozbiorze Polski [1793]).
W latach 1897-1904 studiował na rosyjskim Uniwersytecie Kijowskim, gdzie
w 1911 r. uzyskał magisterium z nauk filologicznych.
W latach 1917-1920 kierował katedrą filologii klasycznej na tej uczelni,
jednocześnie ucząc języków klasycznych w polskim gimnazjum
w Kijowie.
Od 1920 roku profesor filologii klasycznej Uniwersytetu Poznańskiego,
w latach 1927/1928 dziekan Wydziału Humanistycznego tej uczelni.
Od roku 1922 członek Polskiej Akademii Umiejętności (Kraków).
PRZEKŁADY KOMENTOWANE:
- Hippokrates, "O sztuce lekarskiej" (1937);
- "Epigramaty <<platońskie>>" (1946);
- Hippokrates, "O chorobie świętej" (1947);
- "Arriana Flaviusa z Nikomedii żegluga dookoła Pontu Euksyńskiego" (1948);
- część wierszy w zbiorze "Antologia liryki greckiej" (1955);
- Ksenofont, "Historia grecka" (Biblioteka Przekładów z Literatury Antycznej, 1958);
- Julian Apostata, "Listy" (BPzLA, 1962).
PRACE WŁASNE:
- Stanisław Brzozowski jako człowiek (1912);
- Symonides z Amorgos jako twórca parodii literackiej (1918);
- Z motywów wędrownych pochodzenia klasycznego I-III (1921-1935);
- O jednej elegii greckiej spornego pochodzenia (1922);
- Przyczynki do fragmentów tetrametrycznych Archilocha (1923);
- Z dziejów jambu ludowego w Grecji (1925);
- Ze studiów nad liryką grecką I-III (1928-1937);
- Stezychor, jego chronologia i miejsce w literaturze (1929);
- Sylwety greckie (1935);
- Piewca walki o wolność i niepodległość, Simonides z Keos (1947);
- Solon i dochowane urywki jego poezji (1950);
- Z młodszych bukolików greckich: Moschos, Bion (1952).
Urodził się w miejscowości Warowce (Podole - ziemia I Rzeczpospolitej Polskiej,
zajęta przez Cesarstwo Rosyjskie w II rozbiorze Polski [1793]).
W latach 1897-1904 studiował na rosyjskim Uniwersytecie Kijowskim, gdzie
w 1911 r. uzyskał magisterium z nauk filologicznych.
W latach 1917-1920 kierował katedrą filologii klasycznej na tej uczelni,
jednocześnie ucząc języków klasycznych w polskim gimnazjum
w Kijowie.
Od 1920 roku profesor filologii klasycznej Uniwersytetu Poznańskiego,
w latach 1927/1928 dziekan Wydziału Humanistycznego tej uczelni.
Od roku 1922 członek Polskiej Akademii Umiejętności (Kraków).
PRZEKŁADY KOMENTOWANE:
- Hippokrates, "O sztuce lekarskiej" (1937);
- "Epigramaty <<platońskie>>" (1946);
- Hippokrates, "O chorobie świętej" (1947);
- "Arriana Flaviusa z Nikomedii żegluga dookoła Pontu Euksyńskiego" (1948);
- część wierszy w zbiorze "Antologia liryki greckiej" (1955);
- Ksenofont, "Historia grecka" (Biblioteka Przekładów z Literatury Antycznej, 1958);
- Julian Apostata, "Listy" (BPzLA, 1962).
PRACE WŁASNE:
- Stanisław Brzozowski jako człowiek (1912);
- Symonides z Amorgos jako twórca parodii literackiej (1918);
- Z motywów wędrownych pochodzenia klasycznego I-III (1921-1935);
- O jednej elegii greckiej spornego pochodzenia (1922);
- Przyczynki do fragmentów tetrametrycznych Archilocha (1923);
- Z dziejów jambu ludowego w Grecji (1925);
- Ze studiów nad liryką grecką I-III (1928-1937);
- Stezychor, jego chronologia i miejsce w literaturze (1929);
- Sylwety greckie (1935);
- Piewca walki o wolność i niepodległość, Simonides z Keos (1947);
- Solon i dochowane urywki jego poezji (1950);
- Z młodszych bukolików greckich: Moschos, Bion (1952).
Who is online
Users browsing this forum: No registered users and 1 guest