Co zrobić ze starością - uwagi starucha

[jan]

Staruchy i starcy z kasą traktowani są z szacunkiem, jak na dojne krowy przystało.
Staruszy plebs, przeważnie ludzie ciężkiej pracy, niewykształceni,
skazani są na samotność, poczekalnie lekarskie i kościelne ławy -
chyba, że zapracowali sobie na troskę potomnych i mieli trochę szczęścia.

Modne są uniwersytety III wieku, które są przeważnie dla staruszych elit ucieczką od samotności.
Często realizujemy też w nich i obok nich marzenia dzieciństwa i młodości,
ale PRZEWAŻNIE są to działania na wiwat, przynoszące jakąś satysfakcję jednostce, a społecznie mało użyteczne.
Babciowanie i dziadkowanie wnukom - to służba, to wartość. I sens, i radość - choć ciężar.

Zacofany gospodarczo i kulturalnie środkowoeuropejski kraj, Polska,
wymaga wzmożonego wysiłku, by podnieść kulturę i poziom życia, zbliżyć się do lepszych.
Ludzie kończący karierę zawodową są przeważnie w pełni twórczych sił,
mają potężny potencjał wiedzy i doświadczenia - i kapitał ten marnuje się, usycha.
PRACA SPOŁECZNA - to najsensowniejsza, najwyżej oprocentowana lokata tego kapitału.

Troska o budowanie własnej osobowości, o poszerzanie horyzontów, o znajomość świata -
jest ważne i pożyteczne – o ile służy dobru społeczności, której elementem jesteśmy.
Pompowanie w siebie, hedonistyczne, bez społecznego pożytku – jest bezsensem.

Sensem życia, wartością – jest SPOŁECZNA SŁUŻBA, innych sensów życia nie widzę.
PASOŻYTOWANIE NA DOROBKU SPOŁECZNOŚCI JEST ANTYWARTOŚCIĄ,
która pleni się bujnie, tłamsząc wartości i prowadząc do zguby narody i państwa.