Choć dumny jak paw - stękam

[jan]

Choć dumny jak paw - stękam,
bo może i powinno być o wiele lepiej.

Ciągle stękam, że moja bezinteresowna misja, której poświeciłem ponad 10 lat życia i sporo środków
funkcjonuje na nie tak, jak można sobie wymarzyć, że ciągle zbyt mała jest społeczna aktywność,
ale to wcale nie znaczy, że nie uważam za sukces naszego powstania i siedmiu lat trwania.
Jestem dumny jak paw!
Pokażcie mi, ile jest takich instytucji w Polsce, kiedy nikła grupka ludzi,
wbrew społecznym oporom, w polskim klimacie intelektualnym i moralnym dokonała tego co my:
lokal, piękna biblioteka, prawie 200 koncertów, prawie 200 wieczorów kulturalnych, tyle samo spotkań śpiewaczych,
tysiące odwiedzin dzieci, wiele rozegranych partii szachów, konkursów przepisywania i edytowania tekstów,
czytania bajek, bibliotecznych nocek, tańców i fikołków forum z tysiącami wypowiedzi i opinii o tym,
co w Polsce boli i co w Polsce cieszy; tysiące sprzedanych i rozdanych książek..

Polska potrzebuje jednak znacznie więcej, Polska potrzebuje wielu gospodarzy -
w każdym kątku i każdej dziedzinie muszą być gospodarze,
w miejsce parobasów i cwaniacząt, którzy po parobczańsku starają się doić kraj i naród,
nie umiejąc lub nie chcąc o te pryncypia zadbać.