tonie w morzu pawiopapugizmu

[jan]

tonie w morzu pawiopapugizmu

Świat pełen pawiów (pawi) i papug żądnych chwały,
budują sobie pomniki, piękne złote, błyszczące...
– a w środku (tych pomników)? Pustka.

Zgodnie z prawidłem: każdy sądzi podług siebie.
Świat widzą pawiopapugi jako środowisko pawiopapuziej konkurencji do sławy.
Sławy dla sławy.


Czy Dawidowie, Abramowscy, Krzywiccy (judymowie końca XIX wieku) ... nie zostawili duchowego potomstwa?
Czy całkowicie zastąpili ich niewolnicy banału i frazesu?

Czy tylko życie na niby?

Wiem, że zostawili. Ale to stosunkowo nieliczne grono ich duchowych potomków
tonie w morzu świata na niby i pawiopapugizmu.

jan urbanik