POLSKI OGRÓD

[drhumor]

W historii naszego ogrodu
było nie mało biedy, mordów!
Jak dziki ryli go sąsiedzi
Najwięcej oczywiście ruscy
Ale i z drugiej strony pruscy!
Szkoda, bo w swej historii przecież
Wiedzą o tym na całym świecie
Rosły w nim piękne polskie kwiaty,
Lecz on też przeżył smutne daty
Plony zbierano w Listopadzie,
I w Styczniu bardzo krwawo nawet
Potem były też Czerwiec, Grudzień
Ogrodnicy to rożni ludzie
Choć wierzący - to w imię Boże
Zabijali bagnetem nożem…
I zabijali bez wyjątku
W różnych krajach i ich zakątkach
Choćby Charków, Miednoje, Katyń
Mieli na to rozkaz i patent!
Wycieli kwiatów Polskich wiele
Rzekomi nasi przyjaciele!
A za to perz, pokrzywy, osty
Zasiali, by nam stale rosły.
A one rosną wszędzie równo!
Wyplenić je jest bardzo trudno
Niestety na to nie ma rady
Jak to się mówi „na układy…”
Komunistyczny oset przecież
Porozrzucał swoje nasienie !
No i głębokie ma korzenie
Można go zerwać, on żyć będzie!
Spójrzcie wokoło, rośnie wszędzie.
Cieszę się - ja roślinka mała,
Że żyję! Tyle lat przetrwałem,
Choć pomagali im rakarze
W białych kitlach – widzę ich twarze
Nie przeszkadzało „NON NOCERE”
Bo „nie szkodzili” sobie przecież!
Z tytułami nawet doktorów
I przy pomocy psychotropów!
Bez sumienia wyrzutów żadnych
Wypełniali skrzętnie rozkazy:
Odizolować i ogłupić
I mogli nawet ukatrupić
Potem by było „Orzeczenie…”
Bo papier wszystko przyjmie przecież!
Wojna i los tak powybierał…
Urodziłem się - gdzie generał
Dyktator chroniony, sławiony!
Bez matury, lecz bardzo zdolny
Kazał ze mnie zrobić wariata!
Nie wyszło im! Mijają lata
I on chociaż narodu zdrajca
Z honorami życia dokona
A ja patriota w ciszy skonam
Lecz krzyczę dbajcie o nasz ogród
Bójcie się wewnętrznych wrogów!
Nie dopuście, by w nim nie rosły
I panoszyły się znów osty!

Franciszek Krzysiak – dysydent za komuny i dziś!