tylko dla kilku osób - sprawdź czy dla Ciebie również

[jan]

Społeczeństwo - to ciągłość, to trwałość instytucji,
ciągłość nieustannie reinterpretowanej tradycji.
Nie piszę niezmienność instytucji, bo te społeczne organizmy funkcjonują w ciągle ewoluującym społeczeństwie,
składającym się z chimerycznych atomów - społecznych wytworów twórców społeczeństwa.
Instytucje funkcjonują, nie zawsze służą; czasem, jak IPN, pasożytują.

Instytucje-tradycja-ludzie – to elementy konstrukcji PAŃSTWA lub innej
w miarę samodzielnej, samorządzącej się i wychowującej wspólnoty społeczno-terytorialnej.

Obok –niezależnie od organizmów ukonstytuowanych w miarę trwale,
są zloty–skrzyki-zbiegowiska tłumne, teraz, w dobie internetu i telefonii komórkowej bardzo łatwe do zorganizowania,
niosące tyle obietnic co i zagrożeń:
równo łatwo mogą się skrzyknąć ludzie przyzwoici jak i swołocz, celem skrzyków równie dobrze może być konstrukcja jak i destrukcja,
mogą to być działania Alandii na szkodę Belandii.

Środki masowej komunikacji, akcje masowe SĄ
i musimy się z nimi liczyć, musimy nauczyć się z tym żyć -`ale...
NIE MOGĄ ONE ZASTĄPIĆ TRADYCYJNYCH INSTYTUCJI WYCHOWAWCZYCH:
RODZINY BUDUJĄCEJ OSOBOWOŚĆ, SZKOŁY, PAŃSTWA i JEGO ORGANÓW.
TE INSTYTUCJE NALEŻY DOSTOSOWAĆ DO NOWYCH OKOLICZNOŚCI,
WYPOSAŻYĆ w IDEOLOGICZNE, PRAWNE i MATERIALNE INSTRUMENTARIUM.
MOGĄ TO ZROBIĆ DOBRZE UMOCOWANE W SPOŁECZNOŚCI ELITY - JEŚLI SĄ.

To jest koniec tego tekstu, niżej odpad poprodukcyjny, który stanie się zapewne fragmentem kolejnego tekstu.

Zmartwychwstała II Rzeczpospolita - wyśniony przez najlepszych przedmiot marzeń, nie stała się krajem z marzeń,
zbyt ciężki był balast szlacheckiego sarmatyzmu, warcholskiej anarchii i indywiduumizmu. Były też okoliczności zewnętrzne.
Indywiduumizm to taka choroba społeczna, kiedy każde indywiduum chce być dla wszystkich pozostałych indywiduów miarą wszechrzeczy

[Adam Zwoiński]

Skoro poruszyłeś wątek II RP Janie to uważam, że w miedzywojniu polski naród dokonał bardzo dużo jesli chodzi o pracę dla swojej Ojczyzny, to porównanie wypada jeszcze wyraziściej jesli popatrzymy na Polskę po 89 r. tym bardziej powinniśmy się wstydzić

[jan]

Albo zamiast się wstydzić - brać się do nadganiania cywilizacyjnego zacofania.