wyostrzony słuch na antyżydzizm i antyrusizm

[jan]

Moje ostatnie lektury, to Kurt Lewin "Przeżyłem. Saga Świętego Jura spisana w roku 1946
przez syna rabina Lwowa" oraz Henryka Grynberga "Uchodźcy", polskojęzycznego pisarza żydowskiego.
Henryk Grynberg jest jednym z ważniejszych MOICH pisarzy,
bardzo wiele dowiaduję się od niego o CZŁOWIEKU, o Polsce i Polakach.

Dziś miałem długą rozmowę z młodym człowiekiem, zupełnie bez antyżydowskiego balastu wyniesionego z domu,
którego doświadczenie życiowe czyni antyżydzistą.

Moje doświadczenia życiowe uczą, że ludzie są różni: mądrość i głupstwo, dobro i zło
jest mniej więcej równo rozsiane po państwach i narodach.

Przykre sytuacje z Żydami, którzy z racji holocaustu, wymagają dla siebie względów szczególnych ze strony osób,
które, jak oni, zagładę znają tylko ze słyszenia, jest pozostałością urazu, traumy ich przodków.
Ekskluzywne getta bez murów są odwrotnością wielowiekowych gett, z murami lub bez,
gdy Żydzi mogli znacznie mniej niż chrześcijanie, skazani byli dodatkowo na okresowe pogromy.

Polski antyżydzizm jest ciągle żywy. Polskie ucho jest nań głuche,
ucho żydowskie (choćby religijnie, narodowo i obyczajowo zupełnie nieżydowskie), po doświadczeniu zagłady, słyszy znacznie więcej
(tak jak ja, sam zezowaty, jestem szczególnie uwrażliwiony na oczne defekty bliźnich).

Lektura polskich pisarzy pochodzenia żydowskiego wyostrzyła mi słuch na antyżydzizm,
tak jak pewna wycieczka po Gdańsku, z Moskalem w polskiej grupie, wyostrzyła mi słuch na polski antyrusizm,
tylko naszą głupotą uzasadnione poczucie naszej nad jednymi czy drugimi wyższości.