Oazy cywilizacji na pustyni chaosu

[jan]

Oazy cywilizacji na pustyni chaosu

Napoleon, Leonardo, Einstein, Jezus, Arystoteles … rzadko się taki trafia w populacji,
a jeśli się już trafi, to w sprzyjających okolicznościach może przestawić świat na nowe tory,
a co najmniej zmienić sposób jego postrzegania.

Świat, ogólnie biorąc, w czasie i przestrzeni, jest chaosem,
a tym chaosie tu i ówdzie rodzą się oazy cywilizacji.
Rodzą się, znikają, pozostawiając część swych doświadczeń w pamięci ludzkości,
wzbogacając tę pamięć, poszerzając bazę postępu ludzkości, stając się zarodkiem nowych oaz.

Przez postęp rozumiem wzrost społecznej produktywności,
która pozwala w szerszym zakresie zaspokajać ludzkie potrzeby.

Aby mogła powstać oaza, dana społeczność musi stanąć przed nowymi, trudnymi wyzwaniami
i musi w danej społeczności znaleźć się człowiek lub grupa ludzi,
która będzie w stanie te wyzwania podjąć.
Warunkiem powstania oazy cywilizacji (czy włączenia się do silniejszej, skuteczniejszej)
jest dobrze zorganizowany podział pracy, z owoców którego korzysta cała populacja, a co najmniej znacząca jej część.
Populacje, które nie są w stanie podjąć wyzwań, nie potrafią znaleźć się w zmienionych warunkach, giną.