Czy dorównamy?

[jan]

Wczoraj była rocznica trąby powietrznej, dziś wielkiej powodzi,
jutro epidemii grypy, pojutrze klęski powstania tego, następnie owego...

Świętujemy, rozpamiętujemy, jednoczymy się w żałobie, żalu, nienawiści...

Pamiętajcie Polacy, uczcie się dat, będziecie mieli alibi, będziecie mieli na co zwalić daleki od przyzwoitego stan kraju!

Wszystkie (prawie) narody mają sąsiadów, dotykają je klęski społeczne lub (i) żywiołowe, klęski wynikające z zaniedbań, głupoty elit.

Żadna klęska nie jest powodem do dumy i chwały,
ale każda powinna być lekcją jak podobnym zapobiegać, jak sobie z nimi radzić, jak minimalizować straty.
Niektórzy sobie z tym radzą, nam ciągle przeszkadza jakiś „rąbek spódnicy”.

Nie zależy mi na tym, by mój fryzjer i dyrektor banku znali datę wkroczenia Sowietów,
chcę być dobrze i tanio obsłużony,
chcę by mój partner – pracownik czy pracodawca był rzetelny i przewidywalny,
chcę, by polskie dzieci były dobrze i mądrze uczone,
by wyrosły na przyzwoitych kafelkarzy, kosmonautów, inżynierów, informatyków, rolników, bibliotekarzy;

chcę, by prezydent, premier, parlamentarzyści – żyjący z moich pieniędzy -
dbali o stan państwa, a nie o pasożytnicze własne trwanie przy korytku.


Wczoraj, 17 września, w naszej czytelni przy ul. Hożej 14 na Stogach,
8 osób słuchało czytanego przez p. Józefa Sałasińskiego
wstępu Jana Szczepańskiego
(pisanego w roku 1982) oraz przedmowy Edmunda Osmańczyka (z roku 1946)
do książki tegoż Osmańczyka - "Sprawy Polaków". Potem odbyła się obywatelska debata.

Korespondencja ta rozpoczyna się od mego, niemego wczoraj, głosu w debacie.


W następną środę - 24 września - o godz. 18:00 pan Józef przeczyta pierwszy rozdział książki - "Czy dorównamy?"

Zapraszam zainteresowanych na słuchanie i obywatelską debatę.

jan urbanik