Frazes i życie

[jan]

Frazes i życie. Widzenie społecznego kosmosu

Ilu ludzi – tyle światów, bo choc świat jest niby jeden, to każdy człowiek
postrzega go trochę inaczej – sposób widzenia określa miejsce siedzenia
(pojęte szerzej, jako środowisko z którego się wyszło i aktualny status) i jakość organów percepcji.

Bywaja ludzie mający wyostrzoną zdolność percepcji, mający zdolność widzenia w głąb i wszerz:
Brzozowski, Durkheim, Giedroyć, Mackiewicz J., Stachniuk, Tocqueville, Weber, Znaniecki
(wybór subiektywny, bez troski o hierarchię)
i głośne papugi, widzące świat przez gazetowy frazes i środowiskowy stereotyp,
a przekonane, że posiadają jedynie słuszny obraz świata, który winien być jedynie obowiązujący.

Jeśli taką papugą jest lub osoba prywatna i wykonujaca zawód niekaznodziejski
(np. gospodyni domowa, bednarz, chirurg, lotnik) – pół biedy,
ale zapapugawiony jest również zawód dziennikarski, duchowny, polityczny, ipeeniacki, nauczycielski,
– i tu bieda – osobniki takie papugawią innych.
Szczególnie niebezpieczne jest papugawienie dzieci i młodzieży.
Dogmatyczne stereotypy zaimplantowane wchodzącym w życie,
to skazywanie społeczności na zaścianek, skansen, marność, mierność, śmieszność.

Świat jest jeden, zjawiska w nim zachodzące są z sobą powiązane
nierozerwalnymi zależnościami, poszczególne jego składniki zmieniają się ciągle,
wywołując nieprzewidywalne zmiany w otoczeniu.
Szufladkowanie zjawisk ma sens dla zrozumienia świata i poruszania się w nim,
ale warto pamiętać o jego względności, płynności, służebności wobec nieosiągalnej dla jednostki Prawdy
– Prawdy, dla odróżnienia od „prawdy”
którą próbują nas ”wyzwalać” różne zapyziałe małoludy.

jan urbanik