Albośmy to jacy tacy

[jan]

Albośmy to jacy tacy
Jesteśmy narodem wśród narodów - jako jeden z wielu:
nie lepszy, nie mądrzejszy, nie szlachetniejszy od innych.
Polskość żadnego z nas nie może być powodem do dumy,
tak jak krowa nie ma żadnych zasług z powodu swojej krowości

Ludzkie właściwości, które w nas potencjalnie tkwią, rozwijają się w trakcie naszego rozwoju -
nasiąkamy człowieczeństwem, czerpiąc z najbliższego otoczenia,
jak Chińczyk, Hotentot, Amerykanin, Polako-Litwin z Uzbekistanu...
Kim się stajemy, zależy od najbliższego otoczenia - jesteśmy jak gąbka;
JA jest kompilacją najbliższego MY.
NATURA SSAKA nasiąka KULTURĄ - i STAJE SIĘ CZŁOWIEK.
To, co wyssaliśmy z mlekiem matki, człowieczeństwo, jest naszym OKIEM NA ŚWIAT.
Kiedy zaczynamy odcinać pępowinę łączącą z domem, wychodząc na podwórka,
nasze oko poszerza zasięg, ale i tak o kształcie nasze świadomości nie decydujemy my,
a okoliczności zewnętrzne, nasze pole autokreacji jest nieznaczące,
„wolna wola” jest bardzo mało wolna.

Na koniec, między 15 i 20 rokiem życia jesteśmy już jako tako ukształtowani
przez domy, język(i), środowisko rówieśnicze, ambonę, szkołę, potem bywa jeszcze wojsko.
Wszyscy z nas, ludzie, jakoś tak mamy:
JA i MY sądzimy podług siebie (język(i), system wartości, społeczny STATUS NASZEJ GRUPY).
Generalnie wiadomo:
MY słuszni, bohaterscy, szlachetni, MY za wolność waszą i naszą, MY przedmurze,
MY Chrystus narodów, Matka Boska naszą królowa, Chrystus nasz król…
Inne narody/ludy/rodziny też mają podobnie.

Niedawno poczytałem książkę o pogromach Żydów w przedwojennej Polsce,
nie zdawałem sobie wcześniej sprawy z ich skali.
A jak nas widzieli obywatele Rzeczypospolitej innej niż dominująca wiary, innego języka –
poczytajcie sobie: http://albom.pl/index.php?id=69.

O moim zaangażowaniu w pracy dla lepszej Polski nie decyduje duma z wielkości,
a wstyd, że nie potrafimy stworzyć państwa dla ludzi, w którym chciałoby się żyć,
że jeden z moich synów wyjechał z Polski, chciał bowiem żyć w kraju,
gdzie nie musi walczyć z wiatrakami, gdzie da się żyć normalnie.
Wstyd, że kilka milionów młodych, sprawnych, inteligentnych ludzi zrobiło podobnie.