Od ameby do "prawdziwego Polaka"

[jan]

Od ameby do "prawdziwego Polaka"

Zycie poczęło się na ostygłej skorupie rozżarzonej kosmicznej kuli,
jednej z wielu, widocznych na nocnym niebie i innych, dalszych, do których wzrok ludzki nie sięga.
Nikłą mamy wiedzę o Kosmosie, nie wiemy czy gdzieś tam daleko zdarzył się cud-przypadek powstania życia,
jakie mogłoby tam przybrać formy.
Planetę Ziemię, jej wierzchnią skorupę opanowały różne formy życia roślinnego i zwierzęcego,
związanego z sobą, uzależnionego wzajemnie od siebie, a koroną tego życia jest człowiek.
"Korona życia", uzbrojona w twórczy rozum, pasożytuje na swojej żywej rodzinie,
eksploatuje też nieorganiczne zasoby Ziemi, przystosowując je do własnych potrzeb,
nie zdając sobie sprawy
z kruchości podstaw swego bytu i ograniczoności zasobów.

Koniec świata nam nie grozi, ale koniec człowieka nietrudno sobie wyobrazić.
Jego przyczyną może być jakaś kosmiczna stłuczka,
może to być erupcja wulkanu na olbrzymią skalę, może to być katastrofa biologiczna
spowodowana przez mikroorganizmy, może to być skutkiem zmian klimatycznych,
do których, nadmiernie rozrodzeni a nieroztropni, sami się przyczyniamy.

Każdy z nas ma jakiś rozum, którym kierujemy się w naszym postępowaniu,
ale zbiorowego rozumu ludzkości nie ma.
Mniejsze i większe grupy ludzi, których COŚ łączy,
się w różne struktury społeczne, starają się zaprowadzić jakiś ład,
wspólnie realizować jakieś cele.
Udaje się to jednym lepiej, jednym gorzej.
Jest też taka grupa ludzi, których łączy to, że CZUJĄ SIĘ POLAKAMI.
Niektórzy z nich czują się "prawdziwymi Polakami".