Nocna rozmowa z Agnieszką

[jan]

Agnieszka widzi w człowieku pęd do doskonałości.
(poprawiłem, pierwotnie było "do doskonalenia się")

Może jest taki pęd, ale odnoszę wrażenie, że on u mnie, jako nie używany, zaniknął.
Jest u mnie za to pęd, instynkt dążenia do przyzwoitości, i to już mnie sporo kosztuje,
kiedy odrzucam okazję do korzystnych szwindelków, intelektualnej prostytucji...

Staram się być przyzwoity, by mieć prawo żyć w świecie ludzi przyzwoitych.
Mam ich w swoim otoczeniu znacznie więcej niż idiotów i sukinsynów.
Odczuwam to jako pewien komfort.

Nie lubię ludzi doskonałych i świętych, oni przeważnie są nieludzcy,
miłość do bóstwa, samouwielbienie... Nie, nie!

Wolę ludzi przyzwoitych, niedoskonałych - z nimi doskonale się porozumiewam.

Rzeczy dla nas najważniejsze nie zawsze mają racjonalne uzasadnienie,
w irracjonalnym ludzkim świecie nie ma miejsca na czysty racjonalizm.

Do pełni człowieczeństwa nie jest potrzebna wiara w bóstwa,
społeczne doświadczenie w pełni wystarczy do uzasadnienia norm moralnych.